Het begon met de foto’s die natuurfotograaf Martijn Nugteren maakte van het verenkleed van dode vogels. Ondanks dat uit de lijnen en kleurvlakken het leven was verdwenen, diende zich in de details een nieuwe schoonheid aan. Daarover pratend met schrijver-publicist Wim Huijser verbreedde het onderwerp zich tot het close in beeld brengen van vergankelijkheid.

Het vergaan van stammen, basten, vachten en bladeren. Maar ook het verdampen van plassen, het verstuiven van zand en het bevriezen van kadavers. Stuk voor stuk thema’s die aanleiding gaven tot beschouwingen over dood en vergaan in de natuur. Zelfs het in schoonheid vergaan van een droom werd een onderwerp.