Stare down

Sinds begin dit jaar heb ik zo’n toeter, zo’n camera met zo’n enorme telelens. Die neem ik echt heel vaak mee. Je weet maar nooit wat je tegenkomt. Deze keer was ik wel heel lucky.

Geregeld loop ik een rondje om het Bronsbergermeer, daar zijn meestal best veel vogels te spotten en mijn hond kan lekker scharrelen. Ik had een heerlijk rondje gelopen, waarbij ik uitgebreid een prachtige groene specht zag. Hij zat op zo’n 50 meter, lekker op de grond te scharrelen en ik kon heel wat mooie foto’s maken. Onderweg zag ik ook nog wat prachtige kuifeenden. Door de camera en het inzoomen zie je dat ze een geel oog en een blauwe snavel hebben.

Toen ik weer bijna bij mijn auto kwam zag ik, uit mijn ooghoek, déze beauty zitten. En zij bleef zitten! We keken elkaar onderzoekend aan. Een echte stare down. Voor mij een geluksmomentje!!

Na zo’n 5 minuten dook de torenvalk pijlsnel naar beneden en was ik haar kwijt (en was er waarschijnlijk een koolmeesje minder). Ik stond nog even na te shaken want zo dichtbij had ik nog nooit oog in oog gestaan.