Geluk- of pechvogel?

‘s Nachts, toen ik warm onder mijn dekens lag, hoorde ik ze al overvliegen met hun overslaande stemmen: de kolganzen. “Ze zijn er weer!”, dacht ik blij. Ganzen zijn toch niets bijzonders zult u misschien denken, daar struikel je over in Zutphen. Klopt, maar dat zijn grauwe ganzen. Kolganzen zijn toch net even van een andere orde. Deze komen helemaal van de Russische toendra’s naar onze streken gevlogen. Er broeden ook wel enkele paartjes in ons land, maar dat zijn vaak aangeschoten dieren, te gehandicapt om terug naar Rusland te kunnen vliegen.

Ik ging er de volgende morgen op uit om onze Russische gasten te verwelkomen. ’s Winters kun je ze niet missen, dan zijn uiterwaard en grasland hier en daar rijkelijk gevuld met de 900.000 kolganzen die jaarlijks ons land bezoeken. Maar ik genoot volop van deze eerstelingen. Ik ontdekte ze ergens in de buurt van het Ganzenei. “Welkom”, fluisterde ik ze toe, ondertussen kijkende naar de opvallende witte ring (de kol) om hun snavelbasis. Nu maar duimen dat ze door iedereen als geluksvogels gastvrij worden begroet en niet als pechvogels met een schot hagel…